Is in de rede vallen onbeleefd? Een onderzoek naar interrupties bij onderhandelen tussen verschillende culturen

Is het plaatsen van interrupties of het laten vallen van lange stiltes (tot 10 seconden of zelfs langer) tijdens gesprekken onbeleefd? Veel westerlingen denken er zo over. Algemene richtlijnen voor een doeltreffende communicatie schijnen te zijn dat je je gesprekspartner zijn zin laat afmaken en dat je niet zijn tijd verspilt door te zwijgen. Maar Oostaziaten (in het bijzonder Japanners) vinden lange stiltes we! acceptabel en in Latijnse culturen (bijvoorbeeld Italië) zijn interrupties en zelfs het door elkaar praten van twee gesprekspartners een teken van grote interesse in het gespreksonderwerp en van de wil om het eens te worden, terwijl de Finnen — ook uit het westerse kamp — net als de Oostaziaten van stiltes houden. Op welke manier zijn dergelijke verschillen in verwachtingspatronen van invloed op zakelijke confrontaties tussen mensen met een verschillende culturele achtergrond? Verschillen aan Oostaziatische kant de Chinezen in dit opzicht van de Japanners? Nemen de Nederlanders in het westerse kamp een positie in precies tussen de Italianen en de Finnen? In dit artikel worden een paar feiten gepresenteerd over het gebruik van tijd tus sen beurten en de rol van de beurtwisseling in confrontaties tussen Chinezen en Finnen en tussen Chinezen en Nederlanders. Die feiten worden vervolgens vergeleken met eerdere onderzoeksgegevens over Nederlands-Italiaanse, Nederlands-Duitse en Fins-Amerikaanse confrontaties.